دکتر
شهرام یزدانی در شماره‌ی قبل، ما را با عناصر عشق و انواع عشق آشنا کرد و
در این شماره، از پژوهش‌هایی می‌گوید که ثابت می‌کنند شور عشق ( یا همان
عشق رمانتیک) احساسی موقت، زودگذر و غیر قابل اعتماد است؛ و نتایج تحقیق
محققانی را نشانمان می‌دهد که خواسته‌اند بفهمند چه چیزی ضامن بقای یک
زندگی زناشویی است.ز
شور
عشق، یعنی همان احساساتی که اوایل آشنایی با یک نفر، ما را مشغول می‌کند و
خواب و خوراکمان را می‌گیرد، مبنای درستی برای زندگی مشترک نیست؛ یعنی این
قبیل عواطف مثل استارت ماشین عمل می‌کنند. خداوند آنها را در وجود انسان
قرار داده که آدم را به حرکت درآورد. ولی ما نمی‌توانیم فقط با استارت‌زدن
و باک ِ بدون بنزین حرکت کنیم. شواهد زیادی هم برای اثبات این نکته وجود
دارد؛ مثلاً پژوهشگری به نام آرون تعداد زیادی از افرادی را که دچار عشق
حاد و آتشین بودند زیر دستگاه FMRI که از کارکرد مغز عکس می‌گیرد گذاشت و
از آنها خواست به معشوق خود فکر کنند، یا عکس آنها را نشانشان داد. کارکرد
مغزی این افراد نشان داد که هنگام فکر کردن به معشوق، فقط آن قسمت‌هایی از
مغز فعال می‌شود که مربوط به «پاداش فوری» است- همان قسمت‌هایی که اگر
گرسنه باشیم و غذا بخوریم فعال می‌شود؛ یا در افراد معتاد به کوکائین،
همان قسمتی که بعد از مصرف ماده‌ی مخدر به فعالیت می‌افتد. این قسمت‌های
مغز، تشکر فوری را اعلام می‌کنند و یک چیز فوری طبعاً دوام زیادی هم
ندارد. در حالی که مغز، قسمت‌های دیگری هم دارد که مربوط به پاداش‌های
طولانی‌مدت‌است.
دو پژوهشگر دیگر به اسم‌های بارتل و زیکی هم آمدند
همین آزمایش را روی کسانی پیاده کردند که عشقشان تداوم پیدا کرده بود و
به اصطلاح عشق رفیقانه داشتند؛ همان نوع عشقی که شور و هیجانش از بین رفته
اما صمیمیتش مانده و با مرور زمان، بیشتر هم شده است .عکس کارکرد مغز این
افراد نشان داد که فکرکردن به عشقشان قسمت‌هایی از مغز آنها را فعال
می‌کند که مربوط به «پاداش‌های بلندمدت» است- همان قسمت‌هایی که وقتی شما
به شغل مورد علاقه‌تان فکر می‌کنید یا موسیقی مورد علاقه‌تان را گوش
می‌کنید، یا در لحظات آرامش مذهبی، در ذهنتان فعال می شود.
نتیجه‌ی
این پژوهش‌ها نشان می‌دهد چون پاداش فوری همیشه تاییدکننده‌ی چیزهایی است
که غیرقابل اتکا هستند، عشق رمانتیک هم که گهگاه دستمایه‌ی شعر و غزل و
رمان و فیلم‌ها می‌شود و چیز قشنگی هم هست، قابل اتکا نیست. در عوض، عشق
رفیقانه، قابل اعتماد و ماندگار است.
بعضی اقوام اصلاً نمی‌دانند عشق چیست
عشق
رمانتیک نه تنها کوتاه‌مدت و غیرقابل اتکاست که حتی اصیل هم نیست. یعنی
این طور نیست که جزو سرشت و ذات انسان باشد و ابتلا به آن، از ضروریات
زندگی محسوب شود. به نظر شما آیا در بین همه‌ی اقوام و ملت‌ها شور عشق
وجود دارد؟ یعنی مردم ِ همه‌ی جوامع و فرهنگ‌ها عشق رمانتیک را به این
مفهومی که ما می‌شناسیم، می‌شناسند؟
دو پژوهشگر به نام‌های یانکویچ و
فیشر، 166 فرهنگ و قومیت مختلف را از نظر آداب و رسوم و شعر و ادبیات و
هنرشان بررسی کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که در 147 فرهنگ، عشق
رمانتیک وجود دارد؛ اما در 19 قومیت،هیچ شواهدی از این عشق در میان نیست؛
یعنی در فرهنگ، ادبیات ، شعر و هنرشان هیچ اشاره‌ای به این شور عاشقانه
نشده است؛ اما در آن اقوام هم مردم تشکیل خانواده می‌دهند، به
خانواده‌شان علاقه دارند و برای آنها فداکاری هم می‌کنند. یعنی آن
رمانتیسیسم که در ادبیات غربی و در ادبیات ایرانی خودمان هم می بینیم، در
آن فرهنگ‌ها معنایی ندارد. پس عشق رمانتیک چیزی نیست که بگوییم لازمه‌ی هر
زندگی است؛ بلکه همان موتور محرک اولیه است. 19 قومیت از این موتور
استفاده نمی‌کنند و ماشینشان بدون این استارت هم روشن می‌شوند.
در پژوهش دیگری از حدود شش هزار دختر و پسر قبل از ازدواج پرسیده‌اند که «شما دوست دارید عشق رمانتیک مبنای ازدواجتان باشد یا‌نه؟»
90
درصد آنها جواب مثبت داده‌اند. یعنی گفته‌اند «دوست داریم این احساسات را
تجربه کنیم.» اما بعد از چند سال، از همین افراد، بعد از ازدواجشان
پرسیده‌اند «آیا آن رمانتیسیسم اولیه در ازدواجتان وجود داشته یا نه؟» 33
درصد مردان و 75 درصد زنان گفته‌اند در نهایت با فردی ازدواج کرده‌اند که
عاشقشان نیستند و رابطه‌ی رمانتیکی هم با او ندارند؛ یعنی حتی خود افراد
هم قبول دارند که «عشق» نه شرط کافی برای ازدواج است و نه حتی شرط لازم.
عشق نوعی بیماری است؟
برخی
از پژوهشگرها روی این موضوع متمرکز شده‌اند که «آیا عشق آتشین صرف نظر از
عشق نافرجام، یک بیماری است یا نه؟» و جالب است بدانید روان‌شناسان
بیشترین شباهت را بین عشق و یک بیماری خاص روانی به نام وسواس اجباری
مشاهده کرده‌اند. در این بیماری، افکار خاصی به ذهن هجوم می‌آورد که فرد
گریزی از آنها ندارد؛ این افکار او را مجبور به ایجاد رفتارهای خاصی
می‌کند که اگر انجام ندهد دچار تنش و اضطراب زیادی می‌شود. مثلا کسی عادت
دارد هر شب 70 بار ریشش را شانه بزند و اگر 69 بار این کار را انجام بدهد
درونش منقلب می‌شود و نمی‌تواند آسوده بخوابد.
عشق نه فقط در ظاهر و
علایم بالینی شبیه این بیماری است، که از نظر آزمایشگاهی هم به آن شباهت
دارد. در بیماری وسواس اجباری، یک ناقل خاص در سلول‌های پلاکت خون بیمار
افزایش پیدا می‌کند. پژوهشگری به نام مارازیتی، افراد عاشق را به این طریق
آزمایش کرده و به این نتیجه رسیده که آنها هم درست همین حالت را دارند.
یعنی انگار عشق یک حالتی شبیه به وسواس اجباری ایجاد می‌کند که در آن فرد
عاشق دچار افکار و عادت‌های خاصی می‌شود که نمی‌تواند از دست آنها خلاص
شود- مثل تماس گرفتن پی در پی با معشوق و فکر کردن مداوم به او که عملکرد
عادی ذهنش را مختل می‌کند.
هوش عاطفی‌ات را بالا ببر
با
تمام این حرف‌ها، امروز دانشمندان به این نقطه رسیده‌اند که «اگر عشق و
احساسات قابل اتکا نیستند پس چه چیز قابل اتکا است؟» یعنی چه چیزهایی باید
وجود داشته باشد تا عشق افراد پایدار بماند. ابتدا نظریه‌ای شکل گرفت که
اگر برخی شباهت‌های اولیه بین افراد وجود داشته باشد صممیت و رفاقت بیشتری
بین آنان به وجود می‌آید و می‌تواند ازدواج موفق را تضمین کند. اما تجربه
نشان داد که این اتفاق هم نمی‌افتد. آقای اشتنبرگ که مثلث عشق را ارائه
کرده بود به این نتیجه رسید که خیلی از طلاق‌ها، بر خلاف انتظار، در
مواردی اتفاق می‌افتد که انتخاب اولیه اشتباه نبوده است. یعنی افراد در
ابتدای ازدواج، شباهت‌هایی به هم داشته‌اند اما پس از ازدواج تغییر
کرده‌اند. پس خیلی وقت‌ها مشکل اینجاست که آدم‌ها تغییر می‌کنند؛ اما با
هم نه: در دو مسیر یا با سرعت‌های متفاوتی تغییر می‌کنند. پس حالا این
سوال به وجود می‌آید که «اگر شباهت اولیه هم ضامن صمیمیت نیست پس چه چیز
می‌تواند صمیمیت و رفاقت درازمدت بین زوج‌ها را تضمین کند؟»
پژوهشهای
زیادی نشان داده‌اند که «هوش عاطفی» یکی از مهمترین عوامل موفقیت ازدواج
است. هوش عاطفی نوعی از هوش است که به ما کمک می‌کند به احساساتمان آگاه
باشیم، بتوانیم عواطفمان را خوب بیان کنیم، آنها را خوب کنترل و هدایت
کنیم، ظرفیت های خودمان را بشناسیم و در مجموع یک حس مثبت کلی نسبت به
خودمان داشته باشیم. از طرف دیگر بتوانیم عواطف فرد مقابلمان را درک کنیم
و نسبت به آن واکنش اجتماعی یا بین فردی مناسب داشته باشیم.
هوش عاطفی
به ما کمک می کند که وقتی دچار تعارض در احساساتمان می‌شویم فرو نریزیم و
بتوانیم به عنوان مساله‌ای معمولی حلش کنیم. این نوع هوش، یک چیز ذاتی
نیست و در شرایط محیطی شکل می‌گیرد و در میان تمام عوامل موثر در موفقیت
در ازدواج، کلیدی‌ترین نقش را دارد؛ اگر دو طرف دارای هوش عاطفی بالایی
باشند می‌توانند بفهمند که چطور همراه و همگام با تغییر احساسات و عواطف
یکدیگر تغییر کنند تا به زندگی‌شان به رشد و صمیمیت بیشتری منجر‌شود.
شما چقدر عاشقید؟
پرسشنامه‌ای
که در دانشگاه نورث ایسترن بوستون تهیه شده، چندان به جزییات عشق‌کاری
ندارد و به طور کلی، می‌خواهد ببیند اصلا شما عاشق هستید یا نه؛ و اگر
عاشق هستید، چه‌قدر عاشقید؟ اگر برای خودتان هم دانستن جواب این سوال‌ها
جالب است، دست به کار شوید و پرسشنامه را پر کنید.
طرز تکمیل پرسشنامه
عبارات
صفحه50 را بخوانید، معشوقتان را تصور کنید و به جای کلمه‌ی «او» نام
معشوقتان را بگذارید. حالا جلو هر عبارت، این‌طوری شماره بگذارید:
اگر با هر عبارت کاملا موافق بودید، عدد 7
اگر نسبتا موافق بودید، عدد 6
اگر کمی موافق بودید، عدد 5
اگر زیاد مطمئن نبودید، عدد 4
اگر با آن کمی مخالف بودید، عدد 3
اگر نسبتا مخالف بودید، عدد 2
و اگر کاملا مخالف بودید، عدد 1 را جلو عبارت بنویسید.
حالا شروع کنید:
1. همیشه برای رسیدن به او خیلی عجله دارم.
2. او را خیلی جذاب می‌دانم.
3. او نسبت به بیشتر مردم، عیب‌های کمتری دارد.
4. برای او هر کاری که لازم باشد، انجام می‌دهم.
5. به نظر من او خیلی دلنشین است.
6. دوست دارم احساساتم را با او در میان بگذارم.
7. وقتی کاری را با هم انجام می‌دهیم، آن کار برایم خیلی خوشایند می‌شود.
8. دوست دارم که او حتما مال من باشد.
9. اگر اتفاقی برای او بیفتد، خیلی ناراحت می‌شوم.
10. خیلی وقت‌ها به او فکر می‌کنم.
11. این برایم خیلی مهم است که او به من علاقه داشته باشد.
12. وقتی با او هستم، کاملا خوشحالم.
13. برایم خیلی دشوار است که برای مدتی طولانی از او دور باشم.
14. واقعا خیلی به او علاقه دارم.
تفسیر آزمون
حالا
عددهایی را که جلو هر عبارت گذاشته‌اید، با هم جمع بزنید. شمایی که بالای
89 نمره آورده‌اید، وضع‌تان خراب است: بدجوری عاشق شده‌اید و اگر صادقانه
به سوالات پاسخ داده‌اید، در عشقتان هیچ شکی نمی‌توان کرد!
اگر نمره‌تان حول و حوش 78 تا 88 می‌چرخد، شما هم به احتمال خیلی زیاد، عاشق هستید و چیزی نمانده است که به بالای قله‌ی عشق برسید.
اما
اگر نمره‌تان بین 68 تا 77 باشد، احتمال کمتری وجود دارد که عاشق باشید.
کسانی هم که از 68 پایین‌تر آورده‌اند، بهتر است خودشان را گول نزنند. به
احتمال زیاد، چندان عاشق نیستند. کسانی که از 58 پایین‌ترند هم که عمرا
عاشق باشند! این گروه بهتر است پیشه‌ی دیگری برای خودشان دست‌وپا کنند و
اسم احساسات رقیقشان را نگذارند عشق!
